.jpg)
Tien jaar geleden kapte de Lendeleedse, die dinsdag veertig wordt, met topsport. Een gesprek over haar nieuwe leven en altijd opnieuw beginnen. "Ik heb niet meer de grote dromen zoals vroeger."Tien jaar geleden kapte de Lendeleedse, die dinsdag veertig wordt, met topsport. Een gesprek over haar nieuwe leven en altijd opnieuw beginnen. "Ik heb niet meer de grote dromen zoals vroeger."
Veertig worden doet Ulla Werbrouck niet zo veel, zegt ze. Een feestje volgt er niet, wel een shortski met haar echtgenoot, zónder kinderen. Het is typerend voor het nieuwe leven van de ex-judoka, waar gezin, geluk en genieten tegenwoordig centraal staan. "Voor mijn dertigste stond alles in het teken van de sport, daarna is mijn gezin de rode draad geworden. Maar vraag me niet om te kiezen. Ik zou het meteen opnieuw doen: eerst de topsport, dan het gezin en de politiek. Ik ben ontzettend blij dat ik van beide levens heb mogen proeven."
Ondanks een kapot lijf én het feit dat je door de sport voor eeuwig een controlefreak blijft? Ulla Werbrouck: "Ik ben gevormd door de sport en draag daar nog de sporen van. Ik voel dat mijn knieën, heupen en rug littekens van topsport dragen, maar mijn lichaam is niet kapot. Dat komt wellicht nog. (lachje) Het schrikt me ook niet af: ik ken ook niet-topsporters die met zulke kwaaltjes kampen. Het hoort bij ouder worden..."
"Ook mentaal voel ik de naweeën van de sport. Ik zit nog altijd even dicht als vroeger tegen de grens aan, maar leef nu wel aan de ándere kant. Wat voor 2002 helemaal niet mocht, mag nu wel. Maar alleen mondjesmaat. Niet iedere week frieten, maar slechts heel af en toe. Niet ieder weekend tot een gat in de nacht op stap, maar soms toch eens doorzakken..."
Het lijkt wel of je jezelf topsportster blijft voelen, zelfs tien jaar na je afscheid van de judowereld?
"In gedachten ben ik nog judoka, maar ik sport niet meer. Ik heb er gewoon geen goesting in. Sporten ter ontspanning wordt al snel afzien. Ik heb geen zin meer in al dat zweten. Ik ben ooit begonnen met start to run, maar voor ik er erg in had, liep ik weer met de chrono in de hand. Aan die bocht wil ik die tijd hebben, na zoveel minuten moet ik daar zijn... Harder, sneller, verder..." "Idem met fietsen. Ik heb de Ronde van Vlaanderen gereden, maar blijf nu ver weg van de fiets. Het wordt meteen competitie. Een tochtje van 20 kilometer wordt er al snel een van 120 kilometer. En achteraf knaagt het dat ik er niet was voor de kinderen. Dus neem ik even geen sportieve uitdagingen meer aan. Over vijf jaar, als onze zonen wat ouder zijn, zal ik misschien opnieuw verslaafd worden aan zweet."
Heeft judo wél nog een plaats in je leven, of ben je ook als passief sporter verzadigd?
"Mijn hart klopt nog voor de sport, maar mijn gezin én de job in de politiek laten me niet toe om nog veel aan judo te denken. Vorig jaar heb ik even judoles gegeven, maar het werd al snel te veel. Onze twee oudste zonen voetballen, vaak op verschillende locaties. Dan moet je keuzes maken..." "Ook voor de judofederatie heb ik te weinig tijd. Ik heb vaak afspraken verzet om vergaderingen bij te wonen, maar zelfs dat wordt moeilijk. Ik probeer me in zeven bochten te wringen om er toch te geraken, maar dat lukt niet altijd."
Het gezin gaat voor alles?
"Uiteraard. We hebben bewust voor kinderen gekozen, dus lijkt het me logisch dat zij op de eerste plaats komen. Al krijg ik soms ook kritiek: Je bent toch verkozen? Politiek is toch geen parttime jobke? Natuurlijk niet, maar quality time met de kinderen primeert. Managers doen dat toch ook af en toe? Als je in de politiek zit, mag dat blijkbaar niet." "Vroeger vond ik het evident dat iedereen zich aan mijn agenda aanpaste. Nu besef ik pas hoe uitzonderlijk en veeleisend dat wel was. Trainen in Brussel of Zele? Mijn pa voerde me zonder morren. Ah ja, want ik was toch topsportster? Nu ik zelf kinderen heb, dringt het pas door hoeveel geluk ik heb gehad."
Heb je het idee dat je alles uit je carrière hebt gehaald?
"Ik ben honderd procent tevreden met wat ik gepresteerd heb, maar er zat zeker meer in. Misschien had ik acht keer Europees kampioen kunnen worden, maar wat heb je aan die ene extra titel? Ik heb geprobeerd een evenwicht te vinden tussen de liefde en de sport. Ik ben tot op de limiet gegaan, maar niet verder. Voor mij was dat voldoende. Ik ben al sinds mijn twintigste samen met Dimitri en we hebben samen heel wat watertjes doorzwommen. Had ik voor die ene extra titel gekozen, zag mijn leven er misschien anders uit. Maar zou ik gelukkiger geweest zijn? Ik betwijfel het."
Hoe kijk je naar wat er nu in de Belgische judowereld gebeurt? Na een decennium vol topprestaties is het nu al bijna tien jaar huilen met de pet op.
"Dat doet pijn, maar de federatie heeft zelf boter op het hoofd. Atleten worden tegenwoordig te veel gepamperd. Wij moesten prestaties leveren voor we geld kregen, nu krijgen judoka's een contract en wordt hen gevraagd te presteren. De tijden zijn veranderd. Ik herinner me dat ik vijfde werd op een WK en (oudzwemster en Bloso-baas, red.) Carla Galle naar me toe stapte: Wat ga je doen? Blijven aanmodderen of eindelijk nog eens prijzen pakken? Ik moest even slikken... Alleen medailles rechtvaardigden toen een contract. Eén keer naast het podium was voldoende om je statuut kwijt te zijn. Dat was misschien te hard, maar het heeft wel tot resultaten geleid." "Maar er is meer aan de hand. Het ligt óók aan de mentaliteit, de infrastructuur, het systeem, de sporters zelf... Vele kleine factoren leiden ertoe dat de wereldtop onbereikbaar blijft. De huidige generatie is goed, maar schiet net tekort. Bijzonder jammer..."
Je zit in de politiek én hebt ervaring als judoka. Niemand lijkt me beter geplaatst om die negatieve spiraal te doorbreken.
"Dat hoor ik wel vaker, maar het is niet zo eenvoudig. De federaties beslissen zelfstandig, maar krijgen die autonomie wel van de overheid. Probeer dat patroon maar eens te doorbreken... In mijn ogen is het nochtans eenvoudig: bouw een huis voor de topsport waar atleten terechtkunnen voor al hun vragen - medisch, juridisch, maar ook praktisch - én durf keuzes te maken. We zijn een klein land, dan moet je niet proberen om in alle sporten wereldtop te zijn. Durf te kiezen en accenten te leggen, beslis in welke sporten de natie wil uitblinken en leg dat vast in een planning met duidelijke targets."
"Nu investeren we te veel in topsportscholen die niet eens topsporters afleveren. Er zijn in Vlaanderen meer dan 300 scholieren met zo'n topsportstatuut. Vaak is het een excuus geworden: studenten die meer dan gemiddeld zijn in hun sport kiezen voor zo'n 'gemakkelijke' opleiding. De topsportopleidingen missen hun doel."
Had je verwacht dat je je zo snel thuis zou voelen in de politieke wereld?
"Ik ben in 2007 compleet onvoorbereid in de Kamer terechtgekomen. Meteen volgde de ontnuchtering. Wie traint, wordt beter en kan iets presteren. In de politiek mag je nog perfect voorbereid zijn, de partijkaart bepaalt of je iets kan veranderen. Daarom zat ik ook niet graag in de Kamer, een enorm logge machine. Om daar iets te veranderen, heb je écht heel veel geduld nodig. Wie niet in de meerderheid zit, krijgt nooit gelijk."
"In het Vlaams Parlement worden voorstellen uit de oppositie aanvankelijk
ook afgeschoten, maar later worden ze wel door de meerderheid herkauwd. Dat doorslagje wordt vaak wél goedgekeurd. Dat ik vervolgens niet met de pluimen kan gaan lopen, stoort me niet. Als het maar verandert..."
Denk je al aan je politieke toekomst? De partij van jouw sportieve en politieke vader Jean-Marie Dedecker dreigt straks volledig van de kaart geveegd te worden.
"Ik besef dat LDD volgens sommigen een beetje passé is, maar zolang de partij bestaat, blijf ik. Dat lijkt me logisch. Er rest ons nog twee jaar tot de nieuwe verkiezingen en dat is in de politiek een eeuwigheid. Intussen doe ik, samen met mijn collega's in de Vlaamse fractie, al het mogelijke om ons programma te realiseren. Het kan beter worden, maar het kan ook gedaan zijn. Kortom, over mijn politieke carrière én de toekomst van LDD heeft de kiezer het laatste woord. Zo hoort het ook in de politiek."
Tot slot, koester je aan de vooravond van je veertigste verjaardag nog grote dromen of ambities?
"Mijn moeder zegt altijd dat iedere leeftijd zijn charmes heeft. Ik geloof haar, zelfs als het over tien jaar plots bergaf zou gaan. Ouder worden schrikt me niet af, maar vraag het me over enkele maanden misschien nog eens." (lacht)
"Ik word mooier en groei nog iedere dag. Dertig worden was een opstapje naar een nieuw leven, maar nu heb ik echt niet de behoefte om drastisch iets te veranderen. Ik heb niet meer de grote dromen zoals vroeger. Ik hoef geen andere man, geen ander huis of een nieuwe partij. Eindigt mijn politieke carrière over enkele maanden, dan ga ik wel iets anders doen. De drive is er nog altijd, maar ik word blijkbaar rustiger met de jaren."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten