Het nieuwe leven van ex-judoka Ulla Werbrouck, politica en moeder en vrouw (van bijna 40) "Mijn grootste droom heb ik verwezenlijkt, dat olympisch goud kan niemand mij nog afpakken", aldus Ulla Werbrouck. Ze wordt komende dinsdag 40 jaar, 'maar ik voel me nu mooier en evenwichtiger'. Op haar 30ste stopte la Ulla, goud op de Spelen '96 met judo, vandaag is ze Vlaams parlementariër. Uit de agenda van Ulla Werbrouck, politica, moeder en ex-judoka: donderdag 19 januari 2012. Het is donderdagochtend, de commissie Sport van het Vlaams Parlement, waar Ulla Werbrouck, in 2007 federaal verkozen voor de pas opgerichte Lijst De Decker, inmiddels in zetelt, is uitgesteld. Minister van Sport Philippe Muyters heeft problemen met zijn mails zeg maar en commissievoorzitter Philippe De Coene moet naar een begrafenis. Commissielid Werbrouck (LDD) werkt thuis in Lendelede verder aan haar parlementaire vragen. Over diëten bijvoorbeeld.
Vlaams Parlement
'Blijkbaar bestaat er geen enkele beleidscontrole op die nieuwe trend van mode-diëten en baby-diëten. Niet de verantwoordelijkheid van het beleidsdomein Welzijn, heet het. Maar van wie dan wel? Elke bevoegdheid in Vlaanderen zit in een vakje en tegelijk is alles beleidsoverschrijdend. Zo zijn de belastingen op premies voor olympische medailles een zuiver federale bevoegdheid maar is sport wel Vlaamse materie, waardoor de Vlaamse minister met vragen over bijvoorbeeld belastingen op premies voor olympische medailles noodgedwongen overleg moet plegen met de federale regering, wat hij veelal niet doet.'
'Discussie over de belasting-schalen voor topprestaties was er ook al in 1996, ja. Uiteraard moet iedereen belastingen betalen maar dan moeten diezelfde belastingschalen wel gelden voor alle sporters en moeten uitzonderlijke prestaties uitzonderlijk worden benaderd. Niet elke sporter kan immers terugvallen op een pensioenfonds zoals dat voor voetballers het geval is.'
'En de prestaties van Fred Deburghgraeve, sedert november zonder werk, zijn toch niet te vergelijken met die van een gemiddelde eersteklassevoetballer? Zelfs niet met de Rode Duivels. Wat Fred en ik samen hebben verdiend, is maar een peulschil van wat een modale profvoetballer verdient. Maar we kwamen veel op televisie, werden BV's en die worden als grootverdieners beschouwd. Bekende Vlaming is stilaan een scheldwoord geworden. Als ik één keer niet aanwezig ben op een hoorzitting in het Vlaams parlement, wordt daar meteen laatdunkend van gemaakt: Mevrouw Werbrouck was er wéér niet! Wablieft?, denk ik dan. De volgens de kranten zogenaamd meest actieve parlementariërs van 2011 zijn er inderdaad quasi 100% aanwezig maar stellen omzeggens nooit parlementaire vragen, dienen nooit resoluties in en drukken alleen elke woensdag trouw op het stemknopje!'
'Vooraf dacht ik ook dat er door mijn naam meer met mijn mening zou worden rekening gehouden, maar het omgekeerde is waar. Als ik drie keer zeg 'als ex-topsporter weet ik'. klinkt meteen in de zaal: 'Je bent geen sporter meer. Je bent nu politica!' Natuurlijk zit ik daar mede dankzij mijn naambekendheid uit de sport en indien Jean-Marie niet met LDD was begonnen, zat ik nu ook niet in het Vlaams parlement, ik moet daar niet flauw over doen. Maar ik zit er nu, werk hard en doe het echt graag, ook omdat men mij de dingen laat doen die ik graag doe. LDD zal mij bijvoorbeeld niet verplichten om het thema gehandicaptenzorg op te volgen. Beetje bij beetje verruim ik evenwel mijn actieterrein. Eerst enkel sport, inmiddels ook een beetje toerisme, welzijn, leefmilieu, ruimtelijke ordening, jeugd, enz. Eerlijk: de eerste twee jaar in de politiek liep ik als federaal parlementslid verloren. Pas als Vlaams parlementslid in de commissie sport heb ik mijn draai gevonden. Ik heb al enige reputatie door mijn dossierkennis en gretigheid, ik zou elke week vragen willen stellen. Dan zegt men: Ulla. temperen! Sport is blijkbaar nog steeds niet belangrijk. En beleid veranderen vraagt verdomd veel tijd, leerde ik intussen.'
Hotel mama
Het is donderdagmiddag, met dank aan Muyters kan Ulla haar drie zoons Tristan (9), Milan (7) en Kyan (5) ophalen aan school, honderd meter van haar ouderlijke huis in Emelgem (Izegem), waar ze ook elke middag eten.
''s Middags zien de kinderen mij zelden. Maar als ik naar Brussel moet, probeer ik wel elke ochtend de kinderen zelf naar school te brengen en dan nog een kop koffie te drinken bij ma en pa. En 's avonds probeer ik toch zoveel mogelijk thuis te zijn. Belangrijk is dat ik intussen een evenwicht heb gevonden tussen mijn job en mijn gezin. Maar wat Joëlle Milquet, minister met vier kinderen, klaarspeelt, zoals te zien was in God en Klein Pierke, dat kan ik niet. Ik denk toch dat een en ander voor de televisie wat georkestreerd was.'
'Mijn gezin is in elk geval heel belangrijk voor mij. Ik zeg altijd: ik heb die kinderen gebaard, ik moet er ook voor zorgen. Tristan en Kyan voetballen bij Lendelede, ik probeer zoveel mogelijk te gaan supporteren. Ik zal hen niet pushen, het allerbelangrijkste is dat zij zich amuseren. Maar ik geef toe dat ik graag zou hebben dat ze in hun sport ook de top bereiken. Milan is niet zo'n sportieveling. Hij is nochtans een geboren topsporter: hij heeft het slechte karakter van zijn moeder, hij kan ook niet verliezen (lacht).'
Training teambuilding
Na de middag werkt ze nog even verder aan haar dossiers, daarna spoedt Ulla zich naar Gent waar ze als ex-topjudoka voor het uitzendkantoor Accent een training geeft waarin teambuilding centraal staat.
'Zo sta ik nog een keer op een tatami. Ik geef ook nog gewone trainingen voor judoclubs en ik moet zeggen dat ik mijn technieken nog niet heb verleerd. En ik ben nog steeds tien keer sneller dan de modale judoka. Maar fysiek kraakt het toch allemaal wel. Twee dagen na elkaar lukt het niet meer. Ik sport eigenlijk nog nauwelijks. Ik zweet niet graag meer. Ik heb dat allemaal gehad. Het is ook een kwestie van tijd en keuzes. Elk uur voor mezelf is er geen voor de kinderen of Dimitri. Dimitri (ex-voetballer van KV Kortrijk en Deinze SK, nvdr.) is vertegenwoordiger en zat vroeger vaak in het buitenland. Precies omwille van de kinderen is hij veranderd van werk maar het is nog steeds elke week een hels plannen.
'Zo zou ik ook meer deze lessen kunnen geven, initiatielessen judo voor bedrijven met een insteek 'mentaal teamwork', via mijn bvba Ulla Werbrouck. De basis is: we hebben allen hetzelfde einddoel en door onderlinge en gezonde concurrentie en samenwerking bereiken we dat sneller. Door een 'slang' lopen kan door samenwerken 15 seconden duren maar door tegenwerken twee minuten, begrijp je? Onlangs heeft mij daar een topvoetbalclub voor gecontacteerd. Ik heb intussen contacten in Brugge, Gent, Lokeren. Ik doe dat liever in stilte, Gella was altijd iets mediatieker, hé (lacht).'
Kaap van 40 jaar
's Avonds spoedt ze zich opnieuw naar Lendelede, naar Dimitri en haar zoons. Een feestje wordt nog niet voorbereid, al rondt la Ulla, overmorgen dinsdag, de kaap van 40 jaar.
'Ik hoef geen speciaal feestje. Het is ook geen probleem, die veertig. Ik doe mijn job graag, we zijn allen gezond, hebben geen financiële problemen. Ik voel mij uitstekend als werkende moeder, voel mij als vrouw zelfs mooier worden, kleed mij ook eleganter en zo.'
'Ik ben ook heel blij dat ik in de liefde heb geïnvesteerd. Dat ik al van mijn 20ste een lief had, was het enige waar ik met Jean-Marie grote ambras over had. Niet te combineren met topsport, zei hij altijd. Dat is wél gelukt. Omdat Dimitri zichzelf tien jaar lang heeft weggecijferd. Dat probeer ik hem nu terug te geven. Ik besef ook nu pas hoe egoïstisch een topsporter leeft. Ik vond het maar normaal dat iedereen mijn agenda volgde, dat mijn broers en schoonouders zoveel geld betaalden om naar Atlanta te reizen. En zo heb ik nu in alles een evenwicht gevonden. Ik heb ook geen grote dromen meer. De grootste heb ik verwezenlijkt, dat olympisch goud kan niemand mij nog afpakken. De medaille hangt daar in de kast maar verder is mijn eigen sportmuseum vooral mijn eigen hoofd, boordevol mooie herinneringen', besluit Ulla.
'Het Belgisch team 2012: allemaal eilandjes'
Eerst Ingrid Berghmans, later Ulla Werbrouck en Gella Vandecaveye zetten het Belgische vrouwenjudo op de wereldkaart. Daar is de laatste tien jaar niet veel meer van overgebleven, al ziet Ulla voor Londen 2012 in Charline Van Snick wel weer een medaillekanshebber.
'Ik vind Charline toch een groot talent. Verder stel ik vooral vast dat er na ons een andere koers werd geprobeerd die men nu probeert terug te draaien. Want zo lukt het niet: wij staan stil en de anderen gaan vooruit. Ze worden te veel gepamperd: wij moesten presteren om geld te verdienen, nu verdienen ze geld om te presteren. En dan maar blijven zeggen: het is mondialer geworden, we zijn goed bezig. Daar moet ik toch wat om lachen.'
'Het zijn nu ook allemaal eilandjes: de groep Heylen, de groep Van Tichelt. Harry, Gella, ik. vormden een team dat elkaar beter maakte door samen te trainen, af te zien, elkaar te beconcurreren en door te supporteren voor elkaar. En Gella, Harry. zijn nog steeds vrienden', aldus Ulla.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten