In het Radio 1-programma "De Ochtend" van 24 januari 2011 werd Open VLD-voorzitter Alexander De Croo geïnterviewd over de regeringsonderhandelingen en de betoging van Felix De Clercq. Op het einde van het interview peilde de journalist naar een reactie over de naamswijziging van LDD, in het bijzonder naar zijn reactie op het woord 'libertair'.
"Libertair gaat uit van een minimale overheid en een maximale vrijheid. Dat is niet het standpunt van mijn partij. De Open VLD is een sociale partij." Blafte hij. Op z'n minst een opmerkelijke uitspraak.
Het liberalisme van de Open VLD is socialisme in kostuum.
Vooreerst valt op dat wij blijkbaar mogen optekenen dat de partij van de Vlaamse liberalen geen minimaal overheidsbeslag en minimale overheidsinterventie, noch de maximale vrijheid verdedigt. Bizar, maar we nemen er akte van. Deze bekentenis brengt bovenal verheldering. Verheldering over de raison d'être van Paars en de ongeziene betuttelingsdrang en regelneverij die daarmee gepaard ging. Het liberalisme van de open VLD is socialisme in kostuum. Vrijheidminnende individuen hebben er bijgevolg niks meer te zoeken.
Laten ons dat libertarisme onder de loep nemen. Inderdaad, het libertarisme verdedigt de maximale individuele vrijheid en een minimale overheid. Vrijheid is geen "gift" van een almachtige overheid. Libertariërs hebben echter méér vertrouwen in het menselijk kunnen en in het mens zijn dan de liberale leiders van de Open VLD:
"de mens is tot grootse verwezenlijkingen in staat, als hem ten minste die vrijheid wordt gegund."
Ten slotte impliceert De Croo dat een afwezigheid van overheidsdwang en - geweld een asociaal beleid genereert. Daar kunnen we toch enkele vraagtekens bijplaatsen. In hoeverre is een sociaal overheidsbeleid sociaal? Een overheid gebruikt dwang en geweld om een sociaal beleid op poten te zetten onder de premisse dat de mens impliciet geen sociaal wezen is en "solidariteit" dus artificieel moet worden georganiseerd. Verantwoordelijkheid en solidariteit worden dus genationaliseerd omdat men van mening is dat de mensen geen verantwoordelijke en solidaire wezens zijn, en dus een unicum in de natuur zijn. Dat is het mensbeeld waar het libertarisme zich tegen verzet. Libertarisme is niet asociaal. Het libertarisme stelt dat genationaliseerde verantwoordelijkheid en solidariteit de burgers asociaal en onverschillig maakt! Een burenruzie wordt al lang niet meer uitgepraat tussen beide buren aan de haag, maar in de gemeenteraad of in de rechtbank. We schreeuwen moord en brand wanneer we een verkleumde dakloze op onze stoep vinden, maar in plaats van hem binnen te halen en een warme koffie te geven klagen we waarom de overheid niets onderneemt. Dit gedrag is tekenend. Dit gedrag is het resultaat van genationaliseerde verantwoordelijkheid en solidariteit. De Vlaming is het verleerd om zelf initiatief te nemen of solidair te zijn. De overheid heeft de menselijke interactie, de SAMEN-leving volledig overwoekerd en uitgehold. De verzuring van de maatschappij en de verscherping van het maatschappelijk debat zijn daar eveneens het rechtstreeks gevolg van waardoor sociale investeringen al hun waarde verliezen. Wat is nog het NUT van stevige sociale netwerken, als het referentienetwerk de staat is?
Wie verantwoordelijkheid en solidariteit met dwang en geweld oplegt, is niet sociaal. Libertariërs strijden tegen elke vorm van dwang en geweld. Libertariërs staan voor een samenleving van verantwoordelijke en solidaire burgers, die zélf, als verantwoordelijke en volwassen burgers, solidariteit organiseren.
De overheid mag geen obstakel zijn tussen mens en maatschappij, verantwoordelijkheid en solidariteit. Maar moet voldoende vrijheid laten om via het opnemen van verantwoordelijkheid sociale netwerken en solidariteit te organiseren.
